කදුරු වල්ල

රජවාසල රජකරගෙන හිටි රටේම                         කවටයාය
කවියෙන් රස බස් කීමට හැම මොහොතෙම           සූරයාය

අන්දරේය කීවිගසින් හැම දෙනාම                         හඳුනනවා
විහිලු තහලු නිසා හැමට රස සිතුවිලි ගෙන             එනවා

රජතුමාගෙ තරුණ බිසව දිනක් කඳුළු හොටු          පෙරනව
ඇයිද කියා ඇසූ විටදි තවත් කඳුළු ගලා                  යනව

ඇගේ කඳුළු දකින විටදි රජුගෙ හඳුන්පොත           දනවා
බිසව සනසවා දෙන්නට අන්දරේට                        පවරනවා

අඬන්නෙ ඇයි දැයි කියලා හෙමින් අහනවා           අන්දරෙ
මුණුමුණු ගා බිසෝතොමෝ කියයි මෙසේ             කතන්දරේ

ඈත පේන කිතුල් රෑන දැක්කම මට                       වනන්තරේ
අම්ම මගේ සිහිවෙනවා නෑ නින්දක්                      නිරන්තරේ

කළුවට දිලි ඇගේ වරල හැමදාමත් ඔය                  වාගේ
අකලට මල ඈ සිහිවී දැවෙයි අහෝ හද                  මාගේ

අන්දරේට යමක් සිහිවුණා වාගේ                          පෙනෙන්නේය
පොළවේ හැපි හැපි හූ කියමින් ඔහු දැන්               හඬන්නේය

රජවාසල සෑම සියලු දෙනා වහා දුව                     එනවා
මේ මොකදැයි මේ මොකදැයි හැමදෙනාම           විමසනවා

ඈත පේන එක ලඟ ඇති කදුරු වල්ල දකින          වරේ
පියා මගේ සිහි වෙනවා මා නිතරම ඉපිද               මැරේ

සිංහල ජනකතාවක් ඇසුරෙනි.